Την 24η Σεπτεμβρίου του 1834 οδηγείται στο δικαστήριο ο Αναστάσιος Πολυζωίδης, δικαστής στη δίκη του Κολοκοτρώνη, που μαζί με τον Γεώργιο Τερτσέτη αρνήθηκαν να υπογράψουν το πρακτικό που καταδίκαζε σε θάνατο το Γέρο του Μοριά και το Δημήτριο Πλαπούτα για συνωμοσία και εσχάτη προδοσία.
Η απολογία του Πολυζωίδη, όπως αποδίδεται από τον Ν.Κούρκουλο στην ταινία «Η Δίκη των δικαστών» (1974) αποτελεί την πιο απλή και συνάμα εμβριθή μέχρι σήμερα ανάλυση, των σχέσεων της Ελλάδος με τη Δύση.
Αποτυπώνει ως ένα βαθμό το «Ελληνικό δράμα» και την κρίση ταυτότητας που περνά ο Ρωμιός, από την απελευθέρωσή της Πατρίδας μας μέχρι και τούδε. Μια κρίση ταυτότητας που οφείλεται στη βίαιη επιβολή πάνω στο σώμα της Ρωμιοσύνης ηθών, εθών, κανόνων και θεσμών, ξένων προς την ιδιοσυγκρασία, την εμπειρία, τα βιώματά και εν τέλει την παράδοσή αυτού του λαού.
Είναι μια πρώιμη, αλλά τόσο εύστοχη ανάλυση, που επεξηγεί εν πολλοίς τις παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας -σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο- και την αποτυχία του νεοελληνικού κράτους.